Kızımı ilk defa bu kadar üzgün ve yorgun gördüm. Onu teselli etmeye çalıştım ve her şeyin düzeleceğini söyledim. İkimiz de suçluluk duygusuyla konuşmaya başladık ve birbirimize destek olmaya karar verdik.
Ancak, kızımın yanımda olduğunu fark edince utanç hissettim ve onu rahatsız etmek istemedim. Bu nedenle, sessizce onu izledim ve sonra da kendi kendime sitem ettim.
Ertesi gün, olayların üzerinden zaman geçtikten sonra, kızımın yanına gittim ve onunla konuştum. Ona her zaman güvendiğimi ve yanında olduğumu belirttim. Kızım da bana teşekkür etti ve beni sevgiyle sarıldı.
